Categorie: Recensie

Boeken·Non-fictie·Recensie

Hoe ouder, hoe mooier – Isa Hoes & Medina Schuurman

Inge MaesPlaats een reactie

Dit boek gaat over de tweede helft van het leven. Het leven dat na je 50ste start.
Zover ben ik nog niet. En zorgen om het leven na m’n 50ste maak ik al helemaal niet. Leeftijd of mijlpalen in het leven op basis van een rond getal, dat heeft me nooit iets gezegd. Het is alleen maar een reden voor een extra weekendje weg 🙂

De dramatiek rond een bepaalde leeftijd heb ik zelfs nooit begrepen. Integendeel, ik ben er altijd van uit gegaan dat mijn leven alleen maar beter wordt met ouder worden. Maar ik heb een gezonde interesse voor andere denkwijzen. Daarom heb ik dit boek gelezen.

In het boek blijf ik lang op m’n honger zitten. De titel ‘hoe ouder, hoe mooier’ dekt voor mij immers de lading niet. De eerste helft van het boek gaat ruimschoots over de overgang en over het feminisme. Wat ‘mooi zijn’ (uiterlijk of innerlijk) daar mee te maken heeft, dat heb ik niet goed begrepen.

Het auteursduo houdt in het boek vooral een pleidooi om goed voor jezelf te zorgen en om te doen wat je graag doet. Het gaat vooral over het actieve beroepsleven waarbij ze nog lang niet uitkijken naar het gepensioneerde leven.

Het boek leest vlot weg. Niet alle onderwerpen dragen echter mijn interesse maar soms staan er toch waardevolle zinnen in.

De algemene boodschap is dat het rustiger wordt, mooier ook, dat je milder wordt naar jezelf en anderen.
Breng je zachtheid de wereld in en ga niet mee in de angstcultuur.

Het boek sluit af met een prachtig gedicht van Charlie Chaplin met als titel ‘Toen ik van mijzelf ging houden‘. Ik had het boek ongetwijfeld mooier gevonden als het inhoudelijk op dit elan was verder gegaan.

Boeken·Non-fictie·Recensie

De bange mens – Daan Heerma van Voss

Inge MaesPlaats een reactie

Met ouder worden laat ik de media en alle nieuwsoverdracht steeds vaker aan mij voorbij gaan. Wat draagt het nog bij aan een zinvol en gelukkig leven? De coronacrisis heeft nog voor dat extra duwtje gezorgd. Maar vanuit het werkvlak ontkom ik toch niet aan de vele alarmerende berichten over mensen die steeds angstiger worden, mensen die crashen, mensen die het leven niet meer aan kunnen. Angst neemt steeds grotere proporties aan. Vanuit dit boek hoop ik dit begrip beter te kunnen doorgronden.

In het boek passeren veel vragen de revue. Hoe heeft men door de geschiedenis heen naar het begrip angst gekeken? Hoe kijkt men er nu naar? Welke termen werden er op gekleefd over de verschillende generaties heen? Wordt een mens vooral gevormd door zijn genen of zijn sociale omstandigheden? En voor mij de meest intrigerende vraag: hoe is het zover kunnen komen?

De auteur wisselt de antwoorden op deze vragen af met zijn eigen levensgeschiedenis met betrekking tot het thema angst. In zijn eigen leven wil hij vooral op zoek gaan naar die ene symbolische gebeurtenis die de reden van zijn angst moet verklaren.

De auteur brengt het verhaal en de vele antwoorden boeiend en vlot. Ik lees hoe de oorlog, de farmaceutische industrie, de opkomst van de psychotherapie en het doemdenken in de jaren 80 een grote invloed hebben op het ontstaan van een ‘angststoornis’ als ziekte.
Maar de auteur bekijkt ook de invloed van de economisering van de maatschappij waardoor àlle verantwoordelijkheid op slagen en succes bij het individu wordt gelegd, waarbij de enige maatstaven individueel succes en status zijn.
Hij haalt ook de narcistische epidemie aan waarbij veel mensen te kampen krijgen met de onoverbrugbare kloof tussen verwachting en realiteit, die leidt tot een grote toename in onmacht, angst en frustratie.

Angst is in essentie het gevoel van gebrek aan controle. Controle over de buitenwereld, de innerlijke wereld, je gedachten en je liefhebbenden. Wij proberen dat te compenseren door verwoed controle te krijgen over onszelf en de buitenwereld.
Maar om onze angsten tegen te gaan moeten we juist afstand doen van de behoefte aan controle en accepteren dat niet altijd alles gaat zoals we het willen, dat we niet alles onder controle hebben.
Die mentale beweging is heel moeilijk voor ons geworden, met als gevolg dat angst van een individuele emotie heeft kunnen uitgroeien tot een sociaal fenomeen.

Het is een boek dat een dubbel gevoel achterlaat. Verrijkend omwille van het overzicht en het inzicht dat het bracht. Maar ook een melancholisch gevoel omdat het te weinig hoop en kracht brengt. Hierbij mis ik een verdieping in het verhaal van de auteur waarbij hij het fenomeen angst in zijn eigen leven probeert aan te pakken. Ik lees in zijn eigen verhaal vooral berusting en weinig momenten tot het aanpakken van het probleem, tenzij de toevlucht tot pillen. Misschien heeft hij zelf wel meer geprobeerd om van zijn angst af te geraken maar dat komt onvoldoende aan bod.

Het boek heeft inderdaad niet het beoogde doel om een oplossing aan te reiken, maar ik had verwacht dat er een grotere integratie zou zijn tussen zijn onderzoek en zijn eigen leven.

Boeken·Non-fictie·Recensie

Brein-Hart-Zijn – Daphne Feller

Inge MaesPlaats een reactie

Er wordt veel geschreven en verteld over ‘voelen’ en ‘denken’. Zelf had ik tot nu toe vaker de neiging om te veel te denken zodat het uitmondt in piekeren. Anderzijds zie ik veel mensen die, in mijn ogen, te ver gaan in voelen, die zichzelf in emoties verliezen. Een evenwicht tussen beide is wenselijker. Dit boek belooft hier voor te zorgen. Reden genoeg om het eens te lezen.

Het boek start met de werking van het brein. Hoe eenvoudig de auteur het ook probeert uit te leggen, door de snelle opeenvolging van specifieke termen gaat ongetwijfeld informatie verloren. De schrijfster wil op die manier een wetenschappelijk onderbouwde visie uitdragen. Een nobel initiatief maar het zorgt voor een moeizamere start.

Daarna komt de auteur tot het begrip bewustzijn. Dit licht ze duidelijk en helder toe aan de hand van vier bewustzijnsniveaus. Van hieruit had ik verwacht dat het boek zich dieper op deze niveaus zou toespitsen. Maar de schrijfster maakt er een gewoonte van om in snel-tempo veel informatie aan te halen. Er komen veel onderwerpen aan bod maar ik had ze graag dieper uitgewerkt gezien. Ik heb te vaak het gevoel dat ik op een sneltrein zit waardoor het boek onvoldoende de belofte inlost om de drukte in mijn hoofd tot bedaren te brengen.

Naarmate het boek vordert, lees ik meer interessante ideeën. Een visie die dichter aansluit bij authentiek zijn en authentiek leven. Het einde van het boek sluit al beter aan bij mijn verwachtingen waarbij de auteur vertelt hoe je je verstand en je gevoel beter met elkaar in verbinding kunt brengen. In de hoeveelheid geboden informatie kan je uiteindelijk zelf bepalen waarin je je later wenst te verdiepen.

Ik las het boek op de e-reader en dat is duidelijk geen goede optie. Het boek bevat regelmatig samenvattingen in de vorm van een afbeeldingsvak. Op een e-reader kan je afbeeldingen echter niet vergroten waardoor deze tekstvakken te klein zijn om het goed leesbaar te houden. Dat is uiteraard jammer want zo heb ik regelmatig tekst niet kunnen lezen.

Boeken·Non-fictie·Recensie

Schrijven naar bewustzijn – Joey Brown

Inge MaesPlaats een reactie

Als kind was ik er altijd van overtuigd dat schrijven niet aan mij besteed was. Nog maar sinds enkele jaren wordt de roep om die pen te hanteren steeds luider. En het is nog recenter dat ik besloten heb om het in realiteit om te zetten.

Door zelf te schrijven heb ik meer aandacht voor boeken over schrijven, ook al lees ik ze nooit. Maar deze titel triggerde me. En de achterflap overtuigde me. Dit was een ander soort boek over schrijven.

“Je schrijven zal je de weg tonen naar jouw bestemming.”
“Dat ‘ken uzelf’ verwijst naar exact die bestemming: bewustwording, het bewust worden van jezelf, van je ware verhaal.”

Geen boek dat zegt wat ik moet schrijven, of dat me dicteert hoe ik moet schrijven. Maar een boek dat vooral wil inspireren om gewoon te schrijven. Ongeacht of je een schrijver bent of niet. Om jezelf vrij te schrijven. Net zoals je niet moet kunnen dansen om te dansen. Maar dansen om jezelf vrij te bewegen.

“Waarom zou je ook niet een schrijfritueel inlassen om je geest te reinigen? Schrijven is de reiniging van het kanaal tussen hoofd en hart.”

Het is een boek dat je niet in één ruk uit leest, ook als je beslist om de schrijfoefeningen niet toe te passen. Het geeft je veel stof om te laten bezinken. Het wil je op weg helpen om je leven anders te leven, niet meer op de automatische piloot, maar bewust.

Bewust omgaan met jezelf, wie je bent, wat je hart je ingeeft. Dat bewustzijn, dat verborgen ligt onder een diepe laag stof, wil de auteur te voorschijn halen door gebruik te maken van de pen. Niet noodzakelijk met de bedoeling om een schrijver van je te maken. Haar doel is om jou, als lezer, bewuster door het leven te laten gaan. Haar middel daarbij is die pen.

Op zoek naar je authentieke zelf. Een proces van “hard werken”, een bewogen pad, maar wel een pad dat leidt naar je levenspad.

Maar zelfs als je in eerste instantie geen behoefte voelt om te schrijven, dan biedt het boek zoveel mooie zinnen, boordevol wijsheid. Quotes die je wilt noteren, die je hart raken. Daarvoor alleen al is het boek de moeite waard om te lezen.

“Verlies de controle en maak contact met je voelen.”

Wie weet begint het plots toch te kriebelen om die pen vast te nemen. Want misschien is het wel beter om te schrijven met jezelf, in plaats van met anderen van gedachten te wisselen. Zo kom je dichter bij jezelf. Anderen geven hun visie maar zij weten niet wat in jouw hart leeft. En jouw woorden hebben geen visie of advies of raad nodig. Jouw woorden hebben enkel een blad papier nodig om aan toevertrouwd te worden.

Boeken·Fictie·Recensie

Van het hart – Inge van der Krabben

Inge MaesPlaats een reactie

Nadat de gepensioneerde Mies haar man verliest slaagt ze er niet in het verdriet een plaats te geven en terug van het leven te genieten. Met tegenzin en op aanraden van haar enige zoon schrijft ze zich in voor een rouwgroep.

De auteur schrijft zacht, beeldend en respectvol. Ondanks dat het thema over rouw en verdriet gaat ligt het niet zwaar op de maag. Ze slaagt er in om een humoristische en luchtige noot toe te voegen, ook al gaat ze het verdriet op zich niet uit de weg.

Het boek bevat eveneens mooie zinnen die blijven hangen.

“Het gevoel van iemand, de nabijheid, het veilig vertrouwde – dat miste je het meest.”

“Het zou anders een hoop ellende schelen in de wereld als we in onze relaties niet zo afhankelijk waren van elkaar. Zonder verwachtingen elkaar laten zijn.”

Door de mooie dialogen en de interactie tussen de verschillende leden van de rouwgroep geeft de auteur toch een zekere diepgang aan het boek.

Boeken·Non-fictie·Recensie

Verscholen achter mijn lach – Hanna Nissel

Inge MaesPlaats een reactie

De titel spreekt me heel erg aan omdat zoveel mensen heel wat te verbergen hebben achter hun lach. De auteur hoopt met haar levensverhaal anderen te kunnen inspireren. Ze is ervan overtuigd dat iedereen kan veranderen omdat je meer kracht in je hebt dan je denkt. Iedereen is in staat om verandering aan te brengen door liefde, vrijheid en je sterke intuïtie.
Dat klinkt zo inspiratievol, zodat ik het boek heel graag een kans wou geven.

Het boek vertelt het verhaal van Muna, een meisje dat opgroeit in Irak. Wanneer het land geteisterd wordt door oorlog en het gezin steeds vaker in angst moet leven, en ook steeds vaker geconfronteerd wordt met verliezen in de eigen omgeving, besluit het gezin te vluchten naar Nederland.

Muna zit op dat ogenblik volop in de puberteit. Als tiener komt ze met een open vizier naar de toekomst in Nederland aan. Zelf staat ze open voor de nieuwe cultuur. Ze wil deze nieuwe kans met beide handen grijpen. In haar gezin is er echter veel meer behoudens gezindheid voor de eigen cultuur waardoor het steeds vaker botst met Muna. Haar gezin staat wantrouwig, angstig en machteloos tegenover die nieuwe cultuur.

Geleidelijk aan groeit ook in Muna de angst en machteloosheid, vooral voor haar eigen gezin. Angst zal uiteindelijk haar leven beheersen en haar telkens opnieuw achtervolgen. Muna beschikt inderdaad over kracht en doorzettingsvermogen, en vooral de wil om veranderingen in haar leven aan te brengen. Maar angst weet jammer genoeg steeds de bovenhand te houden.

Het boek leest heel vlot en vertelt uitgebreid haar eigen verhaal. De angst staat duidelijk centraal in het boek. Ook al vertoont ze kracht en de wil om het anders aan te pakken, en slaagt ze daar op een bepaalde manier zeker in, toch blijft angst prominent aanwezig.

In deze maatschappij leren we niet hoe we machteloosheid kunnen omzetten in een kracht, en hoe we angst kunnen omzetten in vertrouwen. Kracht heeft Muna wel ontwikkeld, kracht om door te zetten, kracht om nieuwe keuzes te maken.

Het boek had een echte meerwaarde kunnen betekenen voor mij als de auteur had kunnen toevoegen hoe ze angst omzet in vertrouwen, of hoe ze machteloosheid omzet in een kracht. Dit boek vertelt uiteindelijk enkel haar levensverhaal.

Boeken·Non-fictie·Recensie

Leven vanuit verzet – José Bosma

Inge Maes6 reacties
Machteloosheid van generatie op generatie

Ik lees regelmatig een boek ‘over de oorlog’. Een verhaal dat zich afspeelt in de concentratiekampen, of op het thuisfront. Vorig jaar las ik voor het eerst een boek dat begint wanneer de oorlog eindigt. Dit is opnieuw zo’n boek. Wat doet een oorlog met de mensen die achterblijven? En nog veel meer: wat doet een oorlog met iemand die de oorlog nooit zelf heeft mee gemaakt? Veel kinderen dragen de gevolgen van iets waar ze het bestaan niet eens van kennen, waar ze zelfs geen vermoeden van hebben. Het is een invalshoek waar ik tot voor kort weinig heb bij stil gestaan.

Je merkt dat de auteur geen romanschrijfster is. Het is geschreven in de ‘eigen taal’, met vooral een opsomming van de gebeurtenissen die ze heeft mee gemaakt, de onverwachte uitbarstingen van haar vader en het geweld dat hij niet schuwde.

Ik bleef lange tijd op mijn honger zitten omdat ik, aan de hand van de korte inhoud, had verwacht dat het boek de zoektocht naar het verhaal van haar vader zou vertellen. Het is echter het verhaal van de auteur zelf dat werd neer geschreven, haar onmacht, als gevolg van de machteloosheid van haar vader om de oorlog een plaats te geven.

Dat is het schrijnende aan het verhaal, wat onmacht met mensen kan doen, dat je onmacht van generatie op generatie kan door geven, omdat niemand hen geleerd heeft hoe je onmacht kan omzetten in een kracht. Het gevoel van machteloosheid is voor mij heel herkenbaar, ook is het dan in een heel andere context, niet vergelijkbaar met wat de auteur heeft moeten doorstaan.

De auteur probeert het verhaal een diepere dimensie te geven door de machteloosheid en frustraties om te zetten in loslaten en vergeving waardoor het wellicht voor haar louterend heeft gewerkt. Het vergt ongetwijfeld veel moed om haar verhaal neer te schrijven omdat ze alles opnieuw moet beleefd hebben bij het schrijven van dit boek.

Boeken·Non-fictie·Recensie

Dingen die je alleen ziet als je er de tijd voor neemt – Haemin Sunim

Inge Maes14 reacties

Als ik het boek in m’n handen krijg, doet het me denken aan de bijbel. Kleiner en dikker van formaat dan de meeste andere boeken. En de titel pretendeert dat het boek ook wat wijsheid in pacht heeft.

“Ik hoop dat het je inspireert om in verbinding te komen met de milde en wijze kant van jezelf.”

Het boek kreeg overal veel lovende commentaren, en dus lagen de verwachtingen hoog. De titel was voor mij eveneens veelbelovend, want ‘tijd nemen’ vind ik belangrijk. Maar eerlijk gezegd ben ik toch een beetje teleurgesteld in het boek. Het bracht me niet wat ik ervan hoopte.

De auteur legt heel erg de nadruk op de ander, er zijn voor de ander, verbondenheid nastreven met anderen. Hij gaat hierbij onverwijld uit van de goedheid van elke mens. Het is een nobele gedachte.

Maar ik deel ze niet meer. Zoals ik zeg: ‘niet meer’. Ik heb geloofd in de goedheid die in elke mens aanwezig is. Ik heb mezelf vaak weggecijferd om verbondenheid met anderen na te streven, vanuit de gedachte dat anderen ‘gelukkig maken’ jezelf ook gelukkig maakt. Ik heb aandacht besteed aan het perspectief van de ander, er rekening mee gehouden dat die ander het wellicht ook niet altijd even gemakkelijk heeft.

Maar die naïviteit ben ik gaandeweg verloren. Niet iedereen streeft goedheid na, of verbondenheid met anderen. Sommigen zijn er nu eenmaal op uit om verdeeldheid te veroorzaken, om drama te creëren. En met goedheid hierop reageren, maakt hun reacties vaak nog feller.

Ik ben m’n geloof in de mens op zich niet kwijt geraakt, maar ik heb wel een andere visie op het leven gekregen. Daarbij ga ik veel minder uit van de ander, en leef ik veel vaker vanuit mezelf.

Ik deel dus niet langer de visie van de auteur, waardoor de ander minder centraal staat, want het streven naar verbondenheid met anderen heeft me niet zoveel vreugde gebracht. Bijgevolg vind ik te weinig quotes, want daar bestaat het boek grotendeels uit, die me echt hebben kunnen raken en die me inspireren naar de toekomst toe. Toch deel ik graag enkele quotes die me wel konden bekoren.

“Het besluit om iemand te overtuigen komt misschien voort uit het zelf niet helemaal overtuigd zijn. Ik probeer mensen er ook niet van te overtuigen dat ik een mens ben.”

“Sommige mensen zeggen dat ze niet echt weten wat ze in het leven zoeken. Dat kan zijn omdat ze, in plaats van in contact te komen met wat ze voelen, hun leven tot nu toe hebben geleefd volgens de verwachting van anderen. Leef je leven niet om anderen tevreden te stellen, maar om je hartenwensen te vervullen.”

Het is een mooi boek. In een ideale wereld, die niet zo complex is als de onze.

Het gevoel van stilte, rust en innerlijke vertraging vind ik wel waardevol in dit boek.

Boeken·Non-fictie·Recensie

Moeder, dochter, minnares – Heleen Van Royen

Inge MaesPlaats een reactie

De auteur geeft aan de hand van anekdotes en korte verhalen een inkijk in haar leven van de afgelopen twintig jaar. Ze belicht dit vanuit de verschillende rollen die ze vervult in haar leven, niet alleen de rol van moeder, dochter en minnares, maar ook de rol van schrijver, vrouw en vriendin.

Ik moet bekennen dat de naam van de auteur, Heleen Van Royen, geen belletje bij mij deed rinkelen. Maar ik hou wel van boeken die een inkijk geven in iemands leven. Ik vind het vaak inspirerend om te lezen hoe anderen omgaan met de strubbelingen in het leven.

Alleen had ik toen niet gedacht dat deze auteur o.a. het label (tegen wil en dank) ‘eigentijdse femme fatale’ op gekleefd kreeg en een sexdagboek geschreven had. Misschien maar beter dat ik het niet wist, anders had ik het wellicht nooit gelezen. Nu ik het in handen had, kon ik het even goed wel lezen.

Haar columns lezen heel vlot, af en toe leveren ze een blik van herkenning, en andere keren toveren ze zelfs een lach op m’n gezicht. Ze heeft gevoel voor humor, maar ze raakt ook minder leuke thema’s aan, zoals de zelfmoord van haar vader of haar moeder die begint te dementeren. Maar alles blijft licht verteerbaar.
Uiteraard zijn er ook columns die me minder liggen. Dat noemen ze dan ook ‘smaken verschillen, voor elk wat wils’.

Ze schrijft op een ontnuchterend wijze, recht-toe-recht-aan. Ontwapenend vertelt ze over de vooroordelen waar ze zelf, maar ook anderen, mee te kampen hebben. Ze vraagt in deze optiek meer mededogen naar elkaar toe. Ook al wordt het nooit echt diepgaand.
En ergens heeft ze wel een punt. Toen ik haar bijnaam vernam in het boek, dan had ik plots ook zo mijn reserves. En dan is het mooi dat je als lezer uiteindelijk je vooroordelen één voor één over boord gooit.

Het is een vrouw waar ik karakterieel mijlenver vanaf sta. Ook onze levens hebben weinig gemeen.
En ook al kan niet elke column me evenzeer bekoren (de meeste wel), haar eigenheid, haar durf en moed kan ik wel appreciëren.

Boeken·Non-fictie·Recensie

Het is aan ons – Merlijn Twaalfhoven

Inge MaesPlaats een reactie
De kunst van het verwonderen en de ontroering

Als kind was ik nooit creatief. Mijn zus was de creatieve geest, ik de denker.
Zoveel jaren later, als prille veertiger, rijpt een andere geest in mij.
Sinds enkele jaren probeer ik de creatieve component in mezelf aan te wakkeren.
Geen evidente keuze als de eeuwige ‘denker’, maar wel een keuze waar ik blij mee ben.
Het verruimt mijn wereld, maar bovenal mezelf.

Nog volop mijn creatieve geest aan het ontwikkelen, komt dit boek op het perfecte moment mijn leven binnen gewandeld. Vol ongeduld kijk ik uit naar de meerwaarde van het boek met als ondertitel ‘waarom we de kunstenaar in onszelf nodig hebben om de wereld te redden’.

De auteur richt zich tot de vergeten kunstenaar, degene die vol verhalen zat bij het haardvuur, degene die het onzichtbare en het onzegbare een plek gaf in het dagelijks leven. Deze vergeten kunstenaar werd een passieve toeschouwer, naast de specialisten die een podium kregen. De schepper, maker, verhalenverteller in elk van ons, zijn in een sluimertoestand gezet.
Hij laat ons zien hoe we met een andere zienswijze naar het leven kunnen kijken, aan de hand van een kunstenaarsmindset. Niet met de bedoeling om een groot kunstenaar te worden, maar door ‘vergeten’ delen in onszelf te herontdekken.

Voor mij persoonlijk brengt hij niet zoveel nieuws, maar de auteur vult het wel in met een bijzonder originele invalshoek, die kunstenaarsmindset.
En ook al heb ik persoonlijk weinig met muziek, zijn verhalen kan ik me levendig voorstellen. Wat zijn ‘kunstvorm’ muziek met anderen doet, hoe het anderen in beweging brengt.
Ik ben ook volledig mee met zijn betoog hoe hij de kunstenaar in elk van ons wilt aanwakkeren, om elkaar dát terug te laten zien wat we verloren waren, de kunst van verwondering en ontroering. Want dat is zonder twijfel een verrijking voor elk van ons, maar ook voor de wereld.

Mijns inziens moeten we het niet zo groots aanpakken als de auteur, om met z’n allen de wereldproblemen aan te pakken, ook al siert die ambitie hem. Het lijkt me al een mooi begin als ieder van ons terug verwondering, ontroering en schoonheid voor het alledaagse kan binnen brengen in z’n omgeving door te vertragen.

Ieder die het vermogen heeft om stilte te scheppen, oases van aandacht te creëren en gedeelde ervaringen te veroorzaken kan helpen om ons te vertragen, te verbinden en te verwonderen.

Het is de blik van een kunstenaar die ons helpt, die open houding om de wereld onbevangen én scheppend toe te treden. Geen kunst om de kunst, maar de kunst van verwondering en ontroering.
Het maakt niet uit wat je in beweging brengt, of het nu muziek, dans, schrijven of fotografie is, als het je er maar toe aan zet om jezelf uit je hoofd te halen, om terug te voelen. Zonder plan iets in beweging zetten. Zodat onrust verdreven wordt. Het is de kunst om te vertragen om je zo open te stellen voor een nieuw perspectief aan mogelijkheden.

Zowel zijn betoog als zijn verhalen lezen bijzonder vlot. Ook al vermoed ik dat hij de kunst van muziek maken beter beheerst dan de kunst van het schrijven. Maar zelfs dat versterkt zijn betoog, want het is niet de perfectie, ook niet het streven naar die perfectie, dat ons vooruit helpt.
Toch had ik liever wat meer van z’n verhalen gelezen in plaats van een soms ietwat chaotisch betoog over z’n idealen. Met meer van z’n verhalen had hij mij ongetwijfeld nog meer kunnen betoveren.

Het is trouwens ook mooi om te lezen hoe hij omgaat met machteloosheid, onzekerheid en mislukkingen. Hoe hij deze transformeert in vaardigheden en krachten.